โพสต์เมื่อ 8 ม.ค. 2559 | 17:02 น.
อินทิรา เจริญปุระ
This is my truth, Tell me yours...
ของ ทราย เจริญปุระ
มี 479 คนชอบรูปนี้
-
ดึกๆยังงี้นะ | มาม่าหมูสับซักห่อ | ใช้ไข่ซัก2ฟองตีแทนน้ำแล้วใส่เครื่องปรุงลงไป | ตุ๋นเนียนๆ | ออกมาเป็นมาม่าไข่ตุ๋น ลวกกุ้งโปะหน้าอีกนิด | นึกกลิ่นมาม่ากันออกใช่มะ | โคตรฟิน โคตรฟิน โคตรฟิน | รอดูเมนูยามยากหลังเทศกาลจ่ายหนักต้นปีได้เร็วๆนี้ใน #อร่อยสร้างภาพ จ้า ^^; -
เห็นเมื่อวาน ชอบมาก 555555555 | 2ทุ่มเจอกันนะคะ | มาดูว่าคืนนี้ป้าจะวี้ดใครอีก | cr : Apiwat Kim #ขวัญผวา #gmm25; -
ความน่าจะตาย : เล่นใหญ่ดี ตั้งโจทย์ทะเยอะทะยานดี ( เรื่องย่อคือ : ชายคนหนึ่งได้รับจดหมายให้ทายเลขอะไรก็ได้ตั้งแต่หนึ่งถึงพัน แล้วค่อยไปดูในจดหมายอีกอันว่าเป็นเลขเดียวกันมั้ย ซึ่งในจดหมายนั่นทายเลขได้ตรงกับที่เค้าคิดจริงๆ) ชวนให้นึกถึงนิยายสืบสวน-ฆาตกรรมยุคเชอร์ลอค โฮล์มส แบบที่ขึ้นด้วยปริศนาพางง (ได้จดหมายระบุรหัสลับ/สถานที่ลับอะไรบางอย่าง)ก่อนจะค่อยๆให้ตัวพระเอกในเรื่องมาคลี่คลาย หนังสือเล่มนี้ก็เขียนได้สนุกดี แต่ส่วนตัวเราว่ามารวบรัดตอนจบไปหน่อย เหมือนเหนื่อยแล้ว ต้องรีบส่งต้นฉบับอะไรงี้ เพราะมันดันขึ้นต้นใช้ปมที่ทะเยอะทะยานมาก เส้นเรื่องขนานก็เป็นเส้นเรื่องสามัญของหนังสือสืบสวน คือชีวิตส่วนตัวของผู้สืบ อันนี้ก็พอใช้ได้ แต่พอมันต้องเล่าเส้นเรื่องทุกเส้นให้ขนานกันไป ทั้งคลายปม ทั้งสืบ ทั้งเรื่องส่วนตัว มันเลยเหมือนเฉลี่ยน้ำหนักบางตอนแกว่งๆไปหน่อย แต่รวมๆก็สนุกนะ ให้6เต็ม10; -
มาแย้ว~ ดูกันๆ; -
ความจริงอันโหดร้าย... cr : Champ Teepagorn;
-
ลอดช่องตลอดเวลา; -
คนเยอะมั่ก!; -
กินติ่มซำก่อน เดี๋ยวไปไหว้พระ ^^; -
Snap : ธรรมชาติอย่างหนึ่งของชีวิตก็คือ การที่คนสองคนมองรูปรูปหนึ่ง ข้อความหนึ่ง หรือข้อเท็จจริงหนึ่ง แต่มักจะได้ข้อสรุปไปคนละทางเสมอ ตัวเราอยู่ในอุตสาหกรรมแห่งการจับและถ่ายทอดอารมณ์ สิ่งนามธรรมเหล่านี้ถูกเราและผู้คนในแวดวงหยิบมาใช้ทำมาหากิน เรารู้ว่าเราควรจะถ่ายทอดอะไร หรืออะไรที่'ไม่ได้ถ่ายทอด'ออกไปจะส่งผลอย่างไรต่อผู้ชม คนบางคนถูกลืม คนบางคนถูกลบออกไป ข้อเท็จจริงบางอย่างถูกสร้างใหม่ ถูกผลิตซ้ำ บ้างถูกลดรูป บ้างถูกต่อยอด และมีหลายครั้งที่เราก็ป้ายสีใส่ชีวิตของบางคนไปดื้อๆ ด้วยอานุภาพของการถ่ายทอดหลากรูปแบบ ชีวิตของผึ้งและบอยก็ถูกถ่าย และไม่ถูกถ่ายในลักษณะเช่นนี้ ผึ้งถ่ายทุกอย่างรอบตัว--แต่ก็เหมือนไม่ได้บอกอะไรออกมาเลยซักอย่าง ในขณะที่บอยถ่ายรูปบางรูป แต่ดูเหมือนจะบอกความรู้สึกตัวเองมากกว่า ด้วยการไม่เอาตัวเข้าไปอยู่ในเหตุการณ์ใดเลย เราทรมานกับครึ่งแรกของหนังมาก ครึ่งที่เล่าผ่านผึ้งทำให้เราอึดอัด เราไม่ชอบคนแคแรคเตอร์แบบนี้ คนที่โทรไปหาใครสักคนเพื่อจะทำท่าอ้ำอึ้งแล้วเก็บเอาเรื่องเล็กๆน้อยๆมาเป็นอารมณ์ทีหลัง คนจุกจิกที่บอกว่าตัวเองเป็นคนสบายๆ เราจึงสาสมใจมากในครึ่งหลังที่ได้เห็นผึ้งตัดสินใจเลือกอะไรบางอย่างและผึ้งดูไม่มีความสุขกับการตัดสินใจนั้น ผึ้งที่ถ่ายรูป'แจกความสดใส'ไว้ซ่อนความน่าเบื่อหน่ายและความว่างเปล่าของชีวิตประจำวัน ผึ้งที่สูงส่งเกินกว่างานแต่งงานแบบบ้านๆของเพื่อน ผึ้งซึ่งอยากมีความ'จี๊ดๆ'ในชีวิต ด้วยการถ่ายทอดความทรงจำเวอร์ชั่นเฉพาะของตัวเอง ผึ้งซึ่งเลือกแล้ว และรู้ว่ามันไม่น่าจะใช่ แต่ผึ้งคงอายเกินกว่าจะยอมรับว่าตัวเองเลือกผิด *บทความนี้ว่าด้วยหนังรักเรื่องหนึ่ง #snap; -
เปิดปี :) #snap;
Instagram is a registered trademark of Instagram, inc.
