โพสต์เมื่อ 4 มี.ค. 2559 | 17:21 น.
ณัฐวุฒิ ศรีหมอก
Gancore Club Property
ของ กอล์ฟ ฟักกลิ้งฮีโร่
มี 2,912 คนชอบรูปนี้
-
ถ่ายแบบเบาๆ; -
เป็นเด็กนี่ดีนะ แสดงความรู้สึกชัดเจน ไม่ซับซ้อน #แววตาเธอเล่าเรื่องจบในตัวของมัน; -
เพลงชูใจ ปล่อยสัปดาห์แรกขึ้นอันดับ 6 บน Seed Chart ขอบคุณชาวSeedมากๆครับ เป็นกำลังใจที่ดีมากกับผมจริงๆ; -
ครอบครัวเราได้บัตรเดี่ยว11มาตั้งแต่เมื่อเดือนก่อนจากความอนุเคราะห์ของเฮียโน๊ต ตั้งแต่วันที่รู้ว่าได้บัตร เราก็มีการวางแผนซักซ้อมให้ชูใจได้ลองอยู่กับป้าโบว์(พี่สาวเบล) เราค่อยๆให้ป้าโบว์มานอนที่บ้าน ทำความคุ้นเคย เล่น ป้อนนม ป้อนข้าว แล้วเราลองหลบมุมมองอยู่ห่างๆ แรกๆก็เหมือนจะเข้ากันดี ซักสิบนาทีต่อมาเมื่อชูใจคิดได้ นางก็จะร้องหาแม่เสียงจ้า ปลอบยังไงก็ไม่หยุด ทนทรมานไม่ไหว จนแล้วจนรอดก็ต้องออกไปหาลูกพร้อมกับร้องเพลงร้องไห้หาแม่เธอเหรอทุกครั้ง หนึ่งเดือนผ่านไป ในที่สุดก็มาถึงรอบซ้อมใหญ่ ชูใจก็ยังคงร้อง เราสองคนตัดสินใจสละบัตร อยากดูแค่ไหนก็คงไม่ไป เสียงร้องของลูกมันจ้าซะเหลือเกิน ในขณะที่ตัดใจแล้วนอนอยู่บ้านกัน พี่บ่อเติงเลขาพี่โน๊ตก็มาโทรตามให้ไปงานเดี่ยว และเมื่อผมบอกเหตุผลว่าวันนี้ผมคงต้องขอสละสิทธิ์ แกก็บอกว่าเฮียอยากให้ขึ้นเวทีไปแจมเพลงสุดสวิงริงโก้อีโต้บั๊มพร้อมกับดาเพื่อเป็นการเซอร์ไพร์ซคนดูรอบสุดท้าย แม้ในเพลงจะมีเราร้องอยู่สองคำ แต่โอกาสแบบนี้หาไม่ได้อีกแล้ว ตัดสินใจกระเตงลูกเมียไปพาราก้อนฮอล ผมบอกพี่บ่อเติงว่าผมขอความช่วยเหลืออยู่สองเรื่อง หนึ่งคือที่จอดรถ สองคือห้องสำหรับเลี้ยงลูก ข้อแรกพี่เติงบอกไม่มีปัญหา ข้อสองแกบอก เอาเหอะ มาก่อน สำหรับเบลนั้น ผมรู้ว่าเธออยากดูเดี่ยวมาก แต่รักลูกมากที่สุด เราไม่สามารถเอาเด็กอ่อนไปเลี้ยงขณะดูเดี่ยวได้ แต่รอบนี้เหมือนปาฏิหาริย์ เมื่อเราไปถึงงาน พี่เติงได้ลองถามดาว่าพอจะให้ครอบครัวเราไปพำนักอยู่ในห้องพักดาได้หรือเปล่า ดาตอบตกลง ไม่เพียงตอบตกลงเท่านั้น ดาเข้ามาเล่นกับลูกเรา ช่วยเลี้ยงชูใจ จัดผลไม้กับขนมมาให้ภรรยาผมกินอย่างสนิทสนม แน่นอนว่าผมกับดารู้จักกัน แต่นอกจากจะไม่รำคาญเด็กเล็กแล้วดายังรักเด็กอย่างกับนางงาม และดีกับครอบครัวผมอย่างกับญาติ ในที่สุดครอบครัวเราก็พบทางออก เรานั่งอยู่ในห้องพักดาข้างเวที เปิดประตูแง้มให้เสียงเฮียโน๊ตรอดเข้ามาเล่าเรื่องให้เราฟังเบาๆ นั่งกินขนมนมเนยและอาหารที่ทีมงานจัดให้ดาไปพลาง เลี้ยงลูกไปพลาง เมียผมมีความสุข ลูกผมมีความสุข ผมมีความสุข ขอบคุณเฮียโน๊ต พี่บ่อเติง พีช @peacearea และดา @daendorphine เป็นการมาดูเดี่ยวที่ถึงผมจะไม่ได้เห็นภาพเฮียแสดง แต่ผมมีความสุขที่สุดในชีวิต .. ว่าแต่ภาพนี้ ชูใจไปยุ่งอะไรกับกระเป๋าป้าดาเค้าลูก #เห็นกระเป๋าสวยๆไม่ได้ #เชื้อแม่มันแรงนัก; -
ภายในหนึ่งอาทิตย์เป็นแขกรับเชิญถึงสองคอนเสิร์ตและอีกหนึ่งโชว์ รับเชิญจนรู้จังหวะ รู้วิธี จังหวะควรหนักควรเบา ทำอย่างไรจะดึงคนขึ้น จะดาวน์คนลง จะเรียกว่าเป็นมืออาชีพทางรับเชิญก็คงไม่ผิด แต่พอมีงานไหนจ้างไปเล่นเพลงตัวเอง คนนิ่ง คนน้อย บางงานคนดูไม่ถึงยี่สิบ เกินสิบเป็นหน้าม้า ชีวิตไม่มีเพลงดัง คนรู้จักแค่เพลงราตรีสวัสดิ์กับพูดไม่คิด ซึ่งเพลงหลังไม่ใช่เพลงกูด้วย แต่ในแต่ละปีนั้นจะมีงานฟีทเจอริ่งเพลงกับขึ้นคอนเสิร์ตเป็นแขกรับเชิญให้ศิลปินท่านอื่นๆเยอะมาก และเมื่อพอออกเพลงตัวเองไป ทุกอย่างก็เงียบกริบ นีล อาร์มสตรอง บัซ อัลดริน ไมเคิล คอลลินส์ ขึ้นอะพอลโล่11ไปด้วยกัน สองคนแรกไปเหยียบดวงจันทร์ คนสุดท้ายมีหน้าที่ควบคุมยานรอเพื่อนกลับมา ไปอวกาศด้วยกันกับเพื่อน แต่เขาได้เพียงแค่เห็นเงาดวงจันทร์ผ่านหน้าต่างยาน มองในแง่หนึ่งเขาก็เห็นดวงจันทร์ชัดกว่าใคร ในอีกด้านเขาก็ไม่เคยมีโอกาสสัมผัสมัน เมื่อเขากลับมาโลก มีเสียงปรบมือ มีชื่อจารึกในประวัติศาสตร์ในส่วนของผู้ร่วมสร้างความสำเร็จ .. แต่แทบไม่เป็นที่จดจำ คืนนี้ผมกลับบ้านด้วยความรู้สึกบางอย่าง และเพลงต่อไปจะชื่อว่าไมเคิล คอลลินส์;
-
หลังจากที่เอาแต่เลี้ยงลูก ไม่ได้ออกไปไหนเลย เมียผมเริ่มทำผม แต่งหน้า แต่งตัวแล้วเซลฟี่แบบนี้อยู่ในบ้านแล้ว คิดว่าพรุ่งนี้จะพาไปเดินแฟชั่นฯ ไม่งั้นอีกนิดคงเดินแบบหน้าทีวี #แม่ลูกอ่อนผู้เก็บกด; -
เมื่อคุณแม่ขอให้ชูใจยิ้มให้ดูหน่อย เธอก็ตอบแทนให้อย่างสาสมใจ; -
หลังฝน; -
จงเติมประโยคที่คุณคิดว่าเบลกับชูใจกำลังคิดในใจจากภาพนี้ (10 คะแนน); -
ภาพโดยคุณ @blabeer ขอบคุณมากนะครับ น่ารักฝุดๆ #blabeer;
-
ก่อนมีลูกเราก็ควงกันแรดไปเรื่อยๆ ทุกวันนี้เราสองคนตัดสินใจเลี้ยงลูกกันเอง จึงต้องงดมหรสพทุกชนิด อย่าว่าแต่เที่ยวกลางคืน การดูหนัง ดูคอนเสิร์ตก็งด เพราะชูใจไม่ยอมห่างแม่เลย ให้อยู่กับใครก็ไม่เอา เมื่อเบลไปดูไม่ได้ ผมก็ตัดสินใจไม่ไปดูเป็นเพื่อนเบล ฟรีล้งฟรีแล้น เมย์หนงเมย์ไหน อยากดูแค่ไหนอดหมด หนังเรื่องสุดท้ายที่ได้ดูในโรงด้วยกันคือ ม.6/5 ปากหมาท้าผี ..ดันเป็นเรื่องนี้ ทิ้งท้ายได้ไม่ค่อยสวยเท่าไหร่เลยกู วันนี้หน้าฟีดเฟซบุคขึ้นรูปนี้มา เทียบกับรูปปัจจุบัน เบลเปลี่ยนไปมาก ไม่เหลือลุคสาวปาร์ตี้อีกต่อไป เสื้อผ้าแนวสตรีทเปลี่ยนเป็นกางเกงวอร์ม เสื้อยืดหลวมๆที่พร้อมจะเปิดให้ลูกกินนมได้ตลอดเวลา สีผมก็กลับมาดำสนิท หน้าเหน้อไม่แต่ง ขลุกอยู่กับงานบ้าน การประสานงานนอกบ้าน การสั่งซื้อของในไอจีและการเลี้ยงชูใจ นั่นเป็นสาเหตุที่ผมทิ้งเบลไปสนุกคนเดียวไม่ลงจริงๆ หลายครั้งที่เบลรู้ว่ามีหนังหรือละครเวทีที่ผมอยากดูมาก เธอก็มักคะยั้นคะยอให้ไป แต่หนังหรือมหรสพจะน่าสนใจแค่ไหนมันก็คงไม่มีความสุขถ้าคิดถึงว่าเมียที่อยู่ที่บ้านจะเหงามากเพียงใด บ้านเรารู้ว่าทุกคนไม่ได้รักลูกเราอย่างที่เรารัก แค่ไปกินข้าวนอกบ้าน ถ้าลูกร้องทำท่าจะหยุดยากเมื่อไหร่เราจะสั่งเช็คบิลทันที ไม่ว่าจะกินอิ่มหรือไม่ อาหารจะเหลือเยอะแค่ไหนเราก็ต้องพาลูกออก เราจะไม่ยอมให้ลูกทำลายสิทธิ์คนอื่น การเป็นพ่อแม่นั้นต้องพร้อมเสียสละความสุขทั้งหมดให้ลูกอย่างยิ่งยวด เวลาไปไหนเราจึงจะกระเตงไปด้วยกันและกลับด้วยกันเสมอ กว่าชูใจจะเข้าไปดูหนังกับเราได้คงอีกหลายปี แต่ในการพลาดความสนุกนอกบ้านนั้น ผมกลับมีความสุขมากกับการนั่งดูหนังในช่องทรูที่มีเมียกับลูกนอนดูข้างๆ ออกไปเดินห้างกันบ้างเป็นบางที และมีบิ๊กซีปากซอยเป็นน้ำทิพย์ชะโลมจิตใจ เมื่อก่อนเราแรด ทุกวันนี้เราก็แรด แต่เป็นการอดทนเหมือนแรด; -
เป็นการมาร้องเพลงราตรีสวัสดิ์ที่ประทับใจที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิต เพราะมาร้องที่จังหวัดยะลา ขวัญและกำลังใจของคนที่นี่ยังเต็มเปี่ยม #ประเทศไทยสันติภาพจงบังเกิด; -
มึงก็พูดแทงใจกูไป; -
หลับตาซิที่รัก ขอให้เธอหลับฝันดี คืนนี้ไม่ต้องห่วง เรื่องธรรมดา ก็เหมือนพักผ่อน ก็เหมือนหลับตา ปล่อยใจเป็นครั้งสุดท้าย และขอนอนก่อน #มีแต่เพลงหลับๆนอนๆนะกูนี่ #Remix ภาพโดย คเชนทร์ วงศ์แหลมทอง จากบทสัมภาษณ์ใหญ่ Hamburger เล่มล่าสุด @chubbychain; -
"ไม่ต้องมาเหนียมถ้าวันหนึ่งลูกเกิดลักเพศ จงเชื่อในสิ่งที่เป็นให้คนได้รู้กันทั่วประเทศ" ตอนผมเขียนเนื้อร้องท่อนนี้เกิดจากตอนที่ผมมองชูใจที่ใส่ชุดกะโปรงแล้วดูรำคาญๆ ผมคิดในใจว่าบางทีลูกอาจจะคิดว่าพ่อแม่ก็ไม่ถามหนูเลยเนาะ ว่าหนูอยากแต่งตัวแบบไหน อยากใส่กะโปรงหรือเปล่า ผมเลยคิดว่าถ้าลูกโตพอที่จะตัดสินใจได้แล้วว่า เขาอยากเป็นอะไร แต่งตัวแบบไหน สวมใส่อะไรแล้วมีความสุข ผมจะไม่ห้ามลูกเลย ไม่ได้สำคัญเลยถ้าลูกจะผิดเพศ แค่อย่าทำผิดทำบาปแค่นั้นก็พอ;
Instagram is a registered trademark of Instagram, inc.
