โพสต์เมื่อ 1 ธ.ค. 2558 | 10:33 น.
อินทิรา เจริญปุระ
This is my truth, Tell me yours...
ของ ทราย เจริญปุระ
มี 774 คนชอบรูปนี้
-
2ทุ่มคืนนี้ มาจิ้นว่าตัวเองเป็นน้องจุ๊กกู้ #ทีมบี กัน | ก็Musketeers เค้ามาร้อง'ฉันคนเดียวที่รู้' ให้ได้ฟังในรายการจ้ะ ^^; -
รุ่นพี่ : ป๊อป เปี่ยมไปด้วยความป๊อปแบบที่น่าจะโดนใจวัยรุ่นได้ไม่ยาก สาวน้อยหน้ามึนผู้แปลกแยกจากสังคมเพื่อน (เด็กวัยรุ่นทุกคนต้องเคยมีโมเมนต์แบบนี้ กูห่างเหิน กูแตกต่าง กูไม่เข้ากลุ่มหรอก เห่ย) กับวิญญาณรุ่นพี่ในเครื่องแบบสไตล์ญี่ปุ่น แต่พี่วิศิษฏ์ก็ยังเป็นพี่วิศิษฏ์ ที่แทรกปมอดีตสไตล์แกเอาไว้ ทั้งการพานางเอกไปพิพิธภัณฑ์กรมราชทัณฑ์ (หนังสือวัยรุ่นที่ไหนพาไปแบบนี้วะ 555) การเขียนถึงความคับแค้นของวิญญาณที่ต้องการความยุติธรรม (ไม่ใช่ความรักด้วยนะ) การแทรกเหตุเดือนตุลา '19เอาไว้ การวางปมหลักของเรื่องล้อไปกับเรื่องอื้อฉาวที่เกิดขึ้นจริงในประวัติศาสตร์ การเขียนซีนดีไซน์ผีแบบจุนจิ อิโต(ซึ่งอันนี้คิดภาพตามแล้วโคตรน่ากลัว) มีเพลงม่านไทรย้อยในเรื่องไปอีก?!!? ปริศนามาในระดับกำลังดี มีให้คิดตามได้ บวกสำนวนแอบกัดเบาๆของแกอยู่เรื่อยๆ ('ฉันสงสัยว่าหัวกับตีนมันเกี่ยวข้องกันยังไง ทำไมเวลาเดินไปเดินมาถึงทำให้คิดอะไรออกได้' หน้า229) อย่างไรก็ดี, หนังสือไม่เหมาะกับคนอ่อนแอ กลัวสปอยล์ เพราะมันเป็นหนังสือ มันต้องเฉลยคดีอยู่แล้ว ถ้าใครที่ตั้งใจจะไปดูหนัง ซึ่งเข้าวันที่3นี้ละ ก็ไปดูก่อนได้ค่อยกลับมาอ่าน แต่เราซึ่งเป็นพวกแข็งแกร่งต่องานสืบสวน ไม่แคร์ค่ะ อ่านแล้วยิ่งอยากไปดูด้วย เพราะซีนผีแต่ละอันในหนังสือนี่ชวนให้ไปดูแบบภาพมาก อยากเห็นงานวิชวลสไตล์คุณวิศิษฏ์ นึกถึงตอนแกเขียนทรีทเมนต์นางนากตอนเราไปแคสต์บท ตอนรับมาอ่านนี่นึกว่าทีมงานไปแอบฉีกมาจากพงศาวดาร บรรยายได้เห็นภาพมากๆ ^^ (ในรูปคือเราซื้อเอง1เล่ม อีกเล่มมีลายเซ็นพี่ศิษฏ์ฝากมาให้ ^^) #การรีวิวหนังสือคืองานอันโดดเดี่ยว; -
อากาศดีแบบนี้ มาหากันได้ที่ร้านนะ :); -
เฮ้ นนทบุเรี่ยน | ลอบสเตอร์มาใกล้บ้านพวกเราแล้วววววว | เผื่อใครยังไม่ได้ดู มาส่งข่าวให้จ้า; -
The Girl Who Kicked The Hornet's Nest : เออออออ นี่คือการหนาแบบมีเหตุผลไง หนาแล้วสนุก หนาแล้วน่าติดตาม 767หน้าแบบมีเหตุผล ลิซเบธ กับมิเกลมาไกลมากจากจุดเริ่มต้นที่เริ่มจากคดีภายในครอบครัว จนมาถึงเล่มนี้ที่ความเป็นลิซเบธและความเป็นมิเกลถูกเอามาใช้งานอย่างเต็มที่ ทั้งด้านบุคลิกและความเชี่ยวชาญ ปมเหตุแห่งความเกรี้ยวกราดต่อต้านของลิซเบธมีที่มาที่ไปที่พอตอนสุดท้ายกลับกลายเป็นทีของเธอแล้วก็สะใจแทน เล่มนี้พาไปแตะด้านการเมือง งานรัฐธรรมนูญ และการสืบสวนองค์กร ก่อนพาไปเจอกับงานCourtroom Dramaสนุกๆทิ้งทวนอีกที เสียดายเนอะ คนเขียนไม่น่าตายไวเลย อยากอ่านงานจากเค้าอีก;
-
พ่ายแพ้แก่ความตื๊ด | ซื้อซะเลย | เธอเลว; -
ไม่ต้องขับรถเองนี่มันสบายจรุง~; -
รีวิวแบบรวมๆ #การรีวิวหนังสือคืองานอันโดดเดี่ยว Snow White Must Die • เรื่องเฉยๆ อาศัยความบังเอิญกับส่งปมทิ้งท้ายบทมากไปหน่อย มีความห่วงหน้าพะวงหลังแบบผู้หญิงเขียนพอสมควร เรื่องสืบสวนสัญชาติยุโรปนี่ ทางเยอรมันนี่เรายังให้เครก รัสเซลที่เขียนชุดสารวัตรยาน ฟาเบลนะ ลองตามได้ มีแปลไทยแบบชุด3เล่มต่อเนื่อง ส่วนถ้าเป็นทางสแกนดิเนเวีย เรายังชอบสารวัตรวัลลันเดอร์สุด American Gods • ไอเดียน่าสนใจ แต่เราว่าสำนวนแปลทำให้งงขึ้นไปอีกมั้ยอ่ะ พอมันไม่ราบรื่นแล้วมันเลยเพิ่มความติดขัดพอสมควร เพราะโดยเรื่องต้องอาศัยจินตนาการมากพออยู่แล้ว แต่เรื่องมันสนุกนะ Le Ministre des Moussons • ฟอลคอนในเล่มนี้ไม่ประทับใจเราเท่าในเล่มรุกสยามฯ แต่ก็ถือเป็นทางเลือกที่โอเคสำหรับใครที่อยากลอง คือเล่มนี้ฟอลคอนมันดูลอยไปลอยมาอ่ะ แล้วจะอะไรก็ไม่อะไรซักอย่าง จะโหด จะเหี้ย จะดี จะการเมือง เหมือนมันไม่สุด Le Roi Des Rizieres : คนเขียนคนเดียวกันกับเล่มฟอลคอน แต่เขียนเรื่องนี้สนุกกว่า (แต่ก็ติด เอ๊กโซที้คคคค เอเชียแบบฝรั่งน่ะนะ) คือพอเล่าผ่านฝรั่งไปเลย มันช่วยให้อาการละล้าละลังแบบในเล่มฟอลคอนหายไป มีบางศัพท์ที่เราไม่แน่ใจว่าเค้าบัญญัติขึ้นมาใหม่เลยเพื่อเลี่ยงบาลีอะไรหรือเปล่า (ใช้ราฌวนศ์ แทน ราชวงศ์ -- ซึ่งไม่น่าพิมพ์ผิดนะ เพราะใช้ซ้ำหลายครั้งอยู่ และมันดูไม่น่าพลาดได้ขนาดนี้--ถ้าพลาดน่ะนะ) แต่เรื่องสนุกดี แล้วก็แตะต้องประเด็นที่ควรจะดราม่าได้แบบแตะมันจริงๆ คือเล่าอย่างเป็นเกร็ดประวัติศาสตร์ที่เอามาขยายไปเลย เพิ่มเลือดเนื้อให้หลายๆตัวละครที่ปกติจะถูกแช่แข็งอยู่ในแบบเรียนไปเลย ถ้าจะเชียร์ก็เชียร์เล่มนี้มากกว่าฟอลคอนนะ อยากอ่านเรื่องฟอลคอนกับบ้านเมืองยุคพระนารายณ์ กลเกมการเมืองนี่เล่มรุกสยามฯสนุกกว่าจ้า; -
รอดูน้องฟาร์มกันนนน ^^; -
The Lobster - โสดต้องสาป เราต้องพยายามพาตัวเองไปไกลแค่ไหนเพื่อให้มีความรัก เรายอมจ่ายด้วยอะไร เพื่อให้ได้ชื่อว่ามีคนต้องการเรา แค่เราชอบตัวเองมันไม่พอหรือยังไง ทำไมสุดท้ายมันต้องมีคำถามกับการมีตัวตนแบบเดี่ยวๆของเรา ทำอย่างกับว่า ถ้าไม่มีใครมา'เอา' (ทั้งนิตินัยและพฤตินัย) เราจะกลายเป็นคนครึ่งคน มึงต้องบกพร่องแน่ๆ และบางทีการยืนยันว่าเราสบายดีกับสถานะตัวเอง ก็กลายเป็นแค่ข้อแก้ตัว -มีข้ออ้างบางข้อ ที่ดีกว่าข้ออื่นอย่างชัดเจน- การเป็นคนโสดนี่มันเหมือนเราไม่ผ่านคิวซีของมนุษยชาติน่ะ เหมือนเราไม่ได้ใช้ในสิ่งที่พระเจ้าสร้างมาให้คุ้ม อวัยวะสืบพันธุ์ ไม่ได้มีเพื่อใช้สืบพันธุ์ เรามองมันอย่างสงสัยว่าเราต้องขอโทษมันมั้ย ที่ใช้งานมันผิดประเภทตามชื่อที่ตั้งมา The Lobster ทำให้ได้เห็นว่ามันทั้งตลกร้ายและบ้าบอขนาดไหน ที่คนอื่นจะเข้ามาจัดการกับสถานะของมนุษย์ ทั้งแบบมีหรือไม่มีคู่ ตั้งแต่การตั้งเงื่อนไขหาคู่ให้ได้ในเวลาที่กำหนด ไม่งั้นจะกลายเป็นสัตว์ การยัดเยียดเด็กมาให้เลี้ยงในคู่ที่มีปัญหา พยายามทำร้ายตัวเองโง่ๆเพื่อให้รอดพ้นจากการแปรสภาพ ภาพในหนังอาจจะดูสุดโต่งสำหรับการจัดภาพความดีของการมีคู่ หรือความเลวร้ายที่ต้องเป็นโสด แต่เชื่อเถอะว่าจริงๆสังคมก็ทำให้เรารู้สึกไม่ต่างกัน แล้วหลายๆคนก็ทำกับตัวเองไม่ต่างกัน บางครั้ง คนที่โดนโกหก ก็เป็นคนที่พยายามปกป้องคำหลอกลวงนั้นยิ่งกว่าใคร เราอ่านถ้อยคำหวานๆ ความชื่นชูใจของการมีคนมาเติมเต็ม ครึ่งหนึ่งที่หายไป เธอทำให้ฉันอยากเป็นคนที่ดีขึ้น แล้วเราก็รู้สึกอีก ว่าเราพลาดไปตรงไหน เรามีอะไรบกพร่อง เราอดเบะปากเพื่อช่วยให้ใจชื้นไม่ได้ว่า ก็ไม่ใช่ทุกคนหรอกวะ ที่มีแล้วดี บางคู่ก็พินาศพังทลายเยอะแยะไป บางคนก็บอกว่าให้เราปรับตัว แต่อีกคนก็บอกให้เราเป็นตัวของตัวเอง ถ้าถึงเวลามันก็มาเอง ตกลงมันยังไงกันแน่หนอความรัก เราอยากมีใครเพื่อยืนยันตัวตน ว่ามีเราที่เป็นเราอยู่บนโลกใบนี้หรือเปล่า หรือเราให้เพราะเราอยากให้ หรือเราให้เพราะเราอยากได้ ถ้าตอบคำถามนี้กับตัวเองไม่ได้ ก็ไม่ต้องมีแม่งละผัวเผอ!!;
Instagram is a registered trademark of Instagram, inc.
