โพสต์เมื่อ 17 มิ.ย. 2558 | 00:33 น.
ณัฐวุฒิ ศรีหมอก
Gancore Club Property
ของ กอล์ฟ ฟักกลิ้งฮีโร่
มี 731 คนชอบรูปนี้
-
การเขียนหนังสือฉบับสั้นของผมจบลงโดยที่สุดแล้วผมใช้เวลาสิริรวมค่อยๆเขียนอยู่สองอาทิตย์ เลทแล้วเลทอีกจนเกรงใจพี่โจ้ บองโก้ผู้รับหน้าที่ทวงต้นฉบับอย่างมาก การเขียนหนังสือฉบับสั้นครั้งนี้ผมตัดสินใจทำเพราะเหตุผลสองประการ ประการแรกเพราะมันเป็นการจัดทำหนังสือฉบับพิเศษให้กับการครบรอบ12ปีของaday นิตยสารที่ผมชื่นชอบที่สุด ซึ่งเมื่อทางabookให้เกียรติมาชวนผมก็ยินดีรับเชิญอยู่แล้ว ประการที่สองผมได้รับเทียบเชิญติดต่อมาจากสนพ.Springbookชักชวนให้เขียนพ็อคเก็ตบุ๊คเป็นของตัวเองตั้งแต่ซักเมื่อหลายเดือนก่อน แต่จนแล้วจนรอดด้วยเวลาที่ไม่ค่อยว่างกับสมองที่ตันสนิทคิดไม่ออกว่าจะเขียนเรื่องอะไร เวลาผ่านไปสุดท้ายผมก็ยังพิมพ์อะไรให้เขาไม่ได้ซักตัว คุณพอกลอนบก.Springbookก็ยังอุตส่าห์ใจดี คอยถามไถ่ แนะนำ ดูแลให้กำลังใจอยู่เสมอ ผมจึงคิดว่าในเมื่อเขียนฉบับยาวยังไม่ออกเราน่าจะเริ่มที่เขียนฉบับสั้นดู ถือว่าเป็นการซ้อมก่อนลงสนามจริง เพราะดูแล้วงานของabookก็คิดไม่ยากเท่าไหร่ มีตีมที่ชัดเจน เขียนๆไปง่ายๆเหมือนซ้อมมืออาจทำให้กล้ามเนื้อกระชับจนค้นพบวัตถุดิบในการเขียนเรื่องยาวส่งSpringbookได้อีกด้วย วันแรกๆผมก็พิมพ์ชิลๆ ตื่นมากินกาแฟ ใช้เวลาบ่ายพิมพ์ไปวันละหน้าสองหน้า ช่วงต้นผ่านไปอย่างราบลื่น แต่พอได้ช่วงกลางๆเริ่มไม่ชิล ไอเดียเริ่มตัน บางวันนั่งทั้งวันผมเขียนไม่ได้เลย รีดเค้นยังไงก็คิดไม่ออก นั่นเป็นเหตุผลที่ผมส่งงานเขาเลท ยิ่งส่งเลทผมยิ่งเกรงใจ ยิ่งเกรงใจยิ่งกดดัน จนผมรู้สึกว่ามันกลายเป็นความไม่สนุก จนแล้วจนรอดผมก็กัดฟันทำเสร็จจนได้ และค้นพบว่าอาชีพนักเขียนไม่น่าจะเป็นสิ่งที่ผมถนัดนัก โลกนี้แค่อยากทำคงยังไม่พอ หากไร้พรสวรรค์ก็คงยากจะสำเร็จ หลังส่งต้นฉบับให้abookเสร็จผมจึงหยิบโทรศัพท์เพื่อจะส่งข้อความหาSpringbook กะจะขอปฏิเสธการเขียนหนังสือพ็อคเก็ตบุ๊คให้เป็นเรื่องเป็นราว สิ่งนี้ผมคงทำไม่ไหว คุณพอกลอนจะได้ไม่ต้องรอผมให้เสียเวลา แต่ขณะผมจะพิมพ์อักษรแรกลงไป ฉับพลันนั้นพี่แพน ผจก.ผมก็โทรมาพอดี "เดือนหน้ามีงานจ้างงานเดียว ทำใจหน่อยนะ" พี่แพนบอกใจความสำคัญ จริงๆเราคุยกันหลายเรื่อง แต่ทำไมผมจำได้แต่ประโยคนี้ก็ไม่รู้ หลังวางสาย อยู่ๆผมก็ค้นพบอัจฉริยะภาพในการเขียนหนังสือของตัวเอง ผมมีความเชื่ออย่างมากว่าผมคือนักเขียนที่ดีมาก เขียนสนุก คนอ่านติดตรึม อยากเขียนหนังสือจังเลยเว้ยกู ไหนๆไอแพดอยู่ไหน เอามาพิมพ์สเตตัสอะไรยาวๆหน่อยซิ สนุกจริงเว้ย เขียนหนังสือเนี่ย ผมคิดว่าจะพิมพ์บอกคุณพอกลอนว่าจะเขียนหนังสือชื่อ หิว หิ่ว หิ้ว หิ๊ว หิว เขียนห่าอะไรก็เขียนไปเหอะ เขียนแล้วได้ตังค์มึงก็ทำๆไปอย่าบ่น; -
ชูใจใบ้เลขให้แม่เบลว่า05 งวดก่อนแม่เบลเกหมดหน้าตักแล้วอกหักดังเป๊าะ เพราะ05ไม่ออก แต่ดันมาออกงวดนี้ เบลโทรมาบ่นกับผมเป็นวรรคเป็นเวร เธอบอกรู้งี้ตามต่ออีกงวดก็ดี ผมแอบขำในใจเบาๆลำพัง ไอ้คำว่ารู้งี้นั้นช่างเป็นอะไรที่ตลกร้ายสิ้นดี #รู้อะไร #ไม่สู้ #รู้งี้; -
อยากจะฆ่าผู้ชายที่หล่อที่สุดในโลก แต่ทำไม่ได้ เพราะฆ่าตัวตายมันบาป; -
เขียนเพลงนี้ให้ชูใจ กะจะให้ฟังตอนโต แต่ก็คิดว่าจะทำเวอร์ชั่นกลางๆเผื่อให้ลุกสาวบ้านอื่นฟังด้วยก็น่าจะดี Verse1 เธออาจจะโดนครูตีเพราะเรียนไม่เก่งในชั้นประถม เธออาจจะโดนรุ่นพี่ตบตีและไถเงินค่าขนม มีเรื่องให้ทุกข์อีกมากตั้งแต่แม่เธอบังคับกินยารสขม และมีปัญหารอเธอให้แก้เช่นหมากฝรั่งไปติดเส้นผม คำว่าสม น้ำหน้า จะรอซ้ำเติม อย่าไปสน เงยหน้า ลูกพ่อต้องเดิน เกิดเป็นมนุษย์เธอจงตระหนักว่าจะเจ็บปวดเหลือเกิน และมีอะไรให้น่าผิดหวังกว่าคะแนนสอบมิดเทอม เธอคือสเปิร์มที่ยังมีชีวิตรอด ดังนั้นเธอจึงชนะตั้งแต่ร้องไห้อยู่ในห้องคลอด อย่ากลัวถ้าเธอจะแพ้ไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ เพราะเธอกลับบ้านยังมียาแดงและผ้าพันแผลของแม่กับพ่อ ตอนเด็กเธอยังเคยคลาน และเธอยังเคยตั้งไข่ วันนี้เธอยืนเองได้ หกล้มจะซักเท่าไหร่ ในวันที่เธอผิดหวัง จากสิ่งที่ฝันและใฝ่ เธอยังมีพ่อกับแม่ยืนรอเธออยู่เสมอให้เธอซบไหล่ (กอดพ่อสิลูก เดี๋ยวค่อยเริ่มใหม่) Verse2 ถ้าเธอโตมาไม่สวยเธอจะถูกล้อเป็นเครื่องบันเทิง ถ้าเธอโตมาแล้วสวยจะมีผู้ชายมาหลอกฟันเธอ โลกมันก็เป็นแบบนี้ พ่อบอกว่าไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ถ้าเธอไม่สวยแต่เธอมีเงินจะมีผู้ชายมาหลอกตังค์เธอ แล้วเธอก็อาจกลัวอ้วนจนเธอต้องเริ่มไปกินยา อาจโดนเพื่อนสนิทจับกลุ่มติฉินนินทา ผิดหวังในความรัก เรียนไม่จบปริญญา แต่โปรดอย่ามองว่าโลกมันมืดจนกลายเป็นความชินตา เพราะเหนือกว่าทรัพย์ จินดา แก้ว แหวน และเหนือกว่าความซิงที่ผู้หญิงหวงแหน คือเธอต้องมีชีวิตแม้เจ็บปวดอย่างสุดแสน สาหัสสากรรจ์เพียงใดก็อย่าเอามีดกรีดแขน เพราะแผลหนึ่งแผล แค่เลือดหนึ่งหยด นั้นล้วนมีนมแม่ ที่กลั่นมาจากอก ลูกเป็นเด็กดี อย่าทำนมหก อย่าเห็นชีวิตเป็นผักปลา เจ็บปวดแค่ไหนให้กลับมา ซบกับอกแม่แล้วหลับตา Verse3 พ่อเห็นแม่เธอผมร่วงเพราะลูกในท้องต้องแบ่งแคลเซี่ยม พ่อจึงเชื่อว่ากระดูกของลูกต้องดีเยี่ยม จงใช้สองขายืนหยัดให้มั่นบนโลกที่โหดเหี้ยม และจงฝึกวิ่งหนีให้ไวอย่าเอาแต่เดินต้วมเตี้ยม ไม่ต้องมาเหนียมถ้าวันหนึ่งลูกเกิดลักเพศ จงเชื่อในสิ่งที่เป็นให้คนได้รู้กันทั่วประเทศ แต่จงอับอายในการทำชั่ว นิสัยทุเรศ อย่าเที่ยวไปคดโกงใครให้ใครเขาด่าว่าน่าอะเฟรด จึงเป็นเหตุผลที่พ่อตั้งชื่อเธอว่าชูใจ เพราะอยากให้ความดีมาชูใจเธอเหนือสิ่งอื่นใด เอาแบงค์ฉบับละพันมากองตรงหน้าซักกี่หมื่นใบ เธอก็คือสิ่งมีค่าที่สุดของพ่อกับแม่อยู่ตลอดไป ใน วัน ที่พ่อระเหยเป็นควัน ที่แม่กลายเป็นกลิ่นธูป ที่เธอต้องอยู่ลำพัง เธอจงจำไว้นะลูก จากนี้ในทุกๆวัน เธอยังเป็นคนสำคัญ เราจะกอดลูกเสมอ และยังรักเธอเสมอ; -
พักนี้สิงห์เหนือเสือใต้กลับมาโชว์ด้วยกันอีกรอบ วันนี้เราโชว์ที่ลำปางเป็นโชว์ที่สองของเซ็ตโชว์นี้ ผมรู้เลยว่าร่างกายผมแย่มาก สิบปีที่ผ่านมางานหลักของเราคือการไปทัวร์กับเฮียโจ้ ร้องกับเฮียจนร่างกายมันอยู่ตัวกับโชว์เซ็ตนั้น พอวันนี้มาเป็นตัวเมนคู่กันเองผมรู้เลยว่าระบบมันช็อต เพลงหลังๆเริ่มหายใจไม่ทันและมีอาการจะอ้วก ทำให้แรปๆอยู่ก็ต้องหยุดกลางท่อน จากที่บิ้วมาดีต้นๆคนกำลังมัน พักหลังๆแรงเริ่มตก แผ่วปลาย ยังดีที่พี่แบงค์แกช่วยประคับประคองจนจบโชว์ พี่แบงค์ทำให้ผมเข้าใจระบบงานที่เรียกว่าบัดดี้ เราต่่างเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน อาจฟังดูเกย์แต่มันคือเรื่องจริงทีเดียว ขอบคุณพี่แบงค์ พี่แขก ดีเจเต้ ดิว พี่เจ ที่ทำให้ผมเห็นถึงคำว่างานที่ดีต้องทำเป็นทีม ที่สำคัญขอบคุณคนดูที่ลำปางมากที่ถึงฝนตกก็ไม่หนีกันไปไหน ขออภัยกับความไม่พร้อมในวันนี้ครับ สิงห์เหนือเสือใต้กำลังจะมีอัลบั้มใหม่ สิ่งเดียวที่ผมคิดคือ ถึงเวลาแล้วที่ต้องออกกำลังกายจริงจัง ผมอยากขึ้นไปทำให้แฟนเพลงของผมสนุกตั้งแต่ต้นจนจบโชว์เยี่ยงแรปเปอร์มืออาชีพคนหนึ่ง ไม่ใช่แค่ไอ้อ้วนแรปเป็นผู้ล่มปากอ่าว;
-
กำลังคิดว่าอีกสิบห้าปีจะเริ่มไว้หนวดเพิ่ม เลี้ยงนก นุ่งผ้าขาวม้า เย็นๆขัดปืนลูกซองหน้าบ้าน มีหนุ่มมาส่งลูกสาวก็จะเผลอทำปืนลั่นขึ้นฟ้าซักเปรี้ยง แล้วบอก ท่ดๆๆ ปืนลั่น เอ้าๆ พาเพื่อนมากินน้ำกินท่าในบ้านก่อน; -
เจอตำราเล่มใหม่แค่เธอเลิกใช้เล่มเก่า แค่น้ำตาฉันต้องไปแหมะหัวเข่า เธอขึ้นทางด่วนแต่ฉันแค่ติดด่านเป่า ก็แค่เข้าใจว่าเอลซ่าคงไม่มารักกับนินจาเต่า หมาเห่าให้ตายเครื่องบินก็คงไม่จอด ฉันได้คำลาป่านนี้เขาคงได้กอด กดโทรศัพท์ไปหาพี่อ้อยพี่ฉอด เพื่อเล่าเรื่องชื่อความรักทำให้คนตาบอด ว่าถึงมะกอกสามตะกร้าก็ปาเธอไม่ถูก ฉันก็แค่หมาที่โดดลงน้ำเพราะหลงในเงากระดูก แค่อากาศที่เอาวิมานไปปลูก ข้อตีนเธอก็อยู่ของเธอดีๆฉันแค่เอาใจไปผูก แค่เช็ดน้ำมูก เช็ดน้ำลาย เช็ดน้ำตา ชีวิตแค่ขาดน้ำตาลแต่มันยังเข้มด้วยน้ำปลา แค่เปลี่ยนไปกินน้ำเงี้ยวก็ในเมื่อไม่มีน้ำยา แค่น้ำเน่าๆปรัมปราอย่าเก็บใส่กาไปต้มน้ำชา (แค่คำลา); -
น้องม่อน; -
น้องจุก; -
วันพุธที่ 17 มิถุนายน นี้ อยากชวนทุกคนมางาน The Rooftop Block Party ที่ THE GARDEN ชั้น 5 ดาดฟ้า ห้าง Central Embassy มาฟัง live Hip Hop cover โดยวง Trio band ft. Keezy (@mistakeez) จาก Bang Bang Bang และ guest rappers ระดับต้นๆ ของประเทศ ต่อด้วย after party กับ DJTOB (@djtob) BigCalo (big_calo) และ DeejayB (@deejaybbkkinvaders) จาก Bangkok Invaders 6โมงเย็น ถึง เที่ยงคืน ห้ามพลาด!!! ***ฟรีค่าเข้า*** #therooftopblockparty #centralembassy #8zeronight #bangkokinvaders #runbkk #redcupthailand;
-
ไปแวะญี่ปุ่นแพร้บ; -
ถ่ายแบบบ้าง อะไรบ้าง; -
มันก็ดีตรงที่เบลเริ่มมีสมาคมแม่บ้านกับเขาบ้างแล้ว; -
สงสัยมานานว่าโบน เติร์กนั้นมีอะไรที่ต่างกับทางเพลงแรปรัวของคนอื่น อย่างเช่นรู้สึกว่าเวลาฟังทวิสต้ารัวเราจะตระหนกในความสามารถเหนือมนุษย์ของเขา แต่ถ้าฟังอัลบั้มของทวิสต้าซักพักเราจะเหนื่อย ผิดกับฟังโบนที่เราจะรู้สึกว่าเพลิน ฟังได้ทั้งวัน ทีแรกสันนิษฐานว่าเพราะเมโลดี้ แต่ก็รู้สึกได้ว่ามีอะไรที่มันลึกกว่านั้น วันนี้จึงตั้งใจฟังโบนอย่างละเอียด ค้นพบว่าในสไตล์การรัวชนิดพ่อมึงตายนั้น มันมีการเว้นช่องว่างระหว่างโฟล์วไว้อย่างฉลาด พูดง่ายๆคือในท่อนแรปที่เราคิดว่ามันยาวพรืดติดกันหมดนั้นมันมีการเคาะสเปซบาร์ในจุดที่เรามองข้าม สิ่งที่โบนเหนือกว่ากลับไม่ใช่การรัวเร็วกว่า แต่เป็นการรู้จักเว้นสเปซให้เกิดความพอดีมากกว่า ไม่ใช่การยัดจนแน่น แต่กลับเป็นการเอาออกจนว่าง #เป็นสเตตัสที่มีแต่แรปเปอร์เท่านั้นที่เข้าใจกัน #เก็บเอาไว้มาพัฒนางานตัวเองต่อไป; -
หนูเกิดมาเป็นลูกแรปเปอร์;
Instagram is a registered trademark of Instagram, inc.
